Als geen ander weet ik wanneer het mis kan gaan. Vooral als het gaat over bepaalde mindf*cks die betrekking hebben op (niet) eten. Afgelopen week was ik naar Istanbul en ik heb me schuldig gemaakt aan ál deze gedachten. Zes dingen die je beter NIET kan denken of doen tijdens je fitjourney. De don’ts:
- Denken dat “het nu toch niets meer uitmaakt”. Soms voelt het alsof het hek van de dam is. Toch is het absoluut beter om je niet te voeden met deze gedachte, maar in plaats daarvan kun je gewoon de draad oppakken.
- Onbeperkt eten (sushi, ontbijtbuffet, etc.). Waarom dit ooit in het leven geroepen is, is mij een raadsel. Het zet alleen aan tot overmatig eten.
- Daarmee gepaard gaat: denken dat je je €25 euro eruit moet eten. Je móet wel veel eten want anders is het zonde van je geld. Herkenbaar? Beter vergeet je het hele prijskaartje en geniet je van het eten zelf.
- Je bent op reis/weekendje weg/verjaardag/bij je oma en je hebt het gevoel alsof dit echt de énige keer in je hele leven zal zijn dat je de kans hebt om dit lekkere eten te eten. Dit trucje wordt ook veel in de markteting uitgehaald: het idee van ‘nu of nooit’ maakt dat mensen bang zijn om een verkeerde beslissing te maken en daarmee de boot te missen. Koop NU deze broek en bespaar 50%! Wie wil er nou zo stom zijn om teveel te betalen? Niemand natuurlijk. Zo werkt het dus ook met eten als je zo gaat denken. Beter buig je deze gedachte om en denk je ‘ik neem het straks wel’. Grote kans dat je het straks alweer vergeten bent en het dus helemaal niet meer neemt.
- “Ik heb vandaag zoveel bewogen, dit kan ik makkelijk hebben”. Ik maak deze fout maar al te vaak. Maar toch is het beter om minder te eten dan meer te sporten. Het is veel efficiënter om bijvoorbeeld 400 calorieën minder te eten dan deze éxtra te verbranden.
- Toegeven aan elke vorm van drang. Suiker, zout en vet zijn erg verslavend. Ik was redelijk afgekickt maar toen ik eenmaal toegaf snakte mijn lichaam steeds naar meer. Ik vind het dan lastig om me te bedwingen maar ik probeer het biologisch/fysisch te verklaren. Ik heb geen honger of niet eens trek. Het is gewoon een verslaving en mijn lichaam kan er nooit genoeg van krijgen. Toen ik in Istanbul hiermee toch een paar keer finaal de mist in ging, merkte ik dit meteen. Met name suiker (niet zo gek met al die hemelse Turkse toetjes en snoepjes) heeft op mij een enorme impact. Elke suikerbommetje ging gepaard met een enorme dip.
Wat moet je nou eigenlijk wél doen? Van alle gezonde tips die ik zou kunnen geven wil ik er maar 1 benadrukken:
Geniet op de momenten dat je ergens wel aan toegeeft en probeer de draad daarna weer op te pakken! Succes!
X Ana