I. did. it. I did it. Did I? Yes, I did. It.
Afgelopen weekend heb ik voor het eerst een halve marathon gelopen. Dat is 21 kilometer om precies te zijn. En dat is voor mij echt een mijlpaal.
Ooit ben ik begonnen met hardlopen. De eerste keer dat ik ben gaan hardlopen zat ik nog op de middelbare school en rende ik op mijn tennisschoenen. Ik denk dat ik in totaal vijf keer gegaan ben. Dan ging er weer een hele tijd – weken, maar soms maanden en misschien wel jaren – dat ik het hardlopen links liet liggen. Sinds ik in Amsterdam woon (nu zes jaar) heb ik het programma rennen met Evy wel 10 keer opnieuw opgestart. In 2012 rende ik voor het eerst een wedstrijd, 4 mijl ofwel 6,5 kilometer. Super cool voelde dat. Maar schijnbaar niet genoeg om te blijven rennen want ik heb mijn schoenen daarna weer een tijd niet aangeraakt.
Tot april 2014, toen ik mijn schoenen én Evy weer uit de kast haalde. Dit keer moest en zou ik het programma een keer afmaken. Met horten en stoten kwam ik in ieder geval de winter door en ik had inderdaad dan eindelijk het programma van Evy een keer tot het einde gehaald. Wauw! Maar wat nu?
Twee andere vriendinnen van me wilden zich inschrijven voor de Dam tot Damloop (16 km). Of ik me ook in wilde schrijven? Ai. 16 kilometer is niet niks! Voor mij leek de 10 kilometer al een onbereikbaar doel. Maar ik dacht, inschrijven kan geen kwaad en uitschrijven kan altijd nog. Op zondag 26 april rende ik met één van de twee vriendinnen (Imke, trouwe fan!) de Pop-up run van 10 kilometer. En dat ging goed! Een heerlijk gevoel was dat!
Met Imke ben ik blijven trainen. In juni wilden we voor het eerst 14 km gaan rennen. Maar toen we de 14 km hadden aangetikt dachten we: daar kan wel 2 km bovenop. En zo rende ik dus, ruim vooroplopend op ons schema, in juni al voor het eerst de 16 km. “Als ik dit kan, dan kan ik in oktober ook wel de 21 km rennen.” dacht ik, toen ik gevraagd werd om me mee in te schrijven voor de halve marathon.
Maar eerst maar eens de Dam tot Dam daadwerkelijk rennen. 20 september bereikte ik deze mijlpaal waarbij ik als een hinde nog op het laatste moment iedereen in ben gaan halen om samen met deze twee kanjers – hand in hand – over de finishlijn te vliegen. Onze tijd: 1:37. Niet slecht!
En toen, een maand later, was het zo ver. De halve marathon. Maar het was me wel een zware bevalling. Twee weken van te voren hadden we onze generale repetitie en renden we 18 km. Dat ging goed. Maar tijdens de halve marathon had ik het toch wel zwaar (zwaarder dan Imke, bikkel!). Niet alleen fysiek maar ook mentaal was het een echte uitdaging. Zo blijkt dus ook maar dat hardlopen van heel veel factoren afhankelijk is. De ene keer gaat het goed, de andere keer minder. Wat je de dagen daarvoor doet, wat je eet, wat je bezighoudt, het weer, de route: alles speelt mee. Hoewel we (of eigenlijk ik, Imke had diezelfde dag wel een betere tijd neer kunnen zetten) niet een al te beste tijd hebben neergezet – namelijk 2:18 – ben ik wel heel trots dat we het uitgelopen hebben.
En ja, het werkt verslavend, dat merk je wel! We zijn nu aan het kijken wanneer we wat willen gaan lopen volgend jaar. Een hele marathon hoeft van mij niet zo. Maar het verbeteren van onze huidige tijd op de halve marathon moet toch wel lukken 😉
Zo zie je maar weer: je kan soms meer dan je zelf denkt. Ik had serieus nooit gedacht dat ik ooit langer zou kunnen rennen dan 10 km. Je moet het dus niet als een berg zien maar steeds tussendoelen stellen. Dat einddoel verlegt zichzelf dan wellicht vanzelf. En zo niet, dan is het ook goed!
Herken je mijn verhaal? Eventjes rennen, dan weer een periode niet, dan weer beginnen? En wat zijn de momenten waarop het dan ‘mis’ gaat?
X Ana
PS. Lieve Im, bedankt voor alle steun afgelopen jaar. Zowel met PBP als met het hardlopen. Altijd fijn als er iemand in je gelooft! <3
Foto header: Followfitgirls.com (kleding: Röhnisch)