Na lang afwezig te zijn geweest, ben ik er eindelijk weer even met babynieuws! Op 14 maart is mini fitgirl Lauren geboren. Ik heb tot en met week 37 gesport, dus ik ging fit de bevalling in. Kwam ik er ook fit uit? Niet echt… Dit is mijn bevallingsverhaal.
De laatste loodjes
Zoals jullie wellicht hebben gelezen, verliep mijn zwangerschap lichamelijk prima. Mentaal was het een ander verhaal, ik vond er helemaal niks aan. Maar daar hebben we het nu even niet over, want dat is voorbij. Tot en met week 35 heb ik mijn club power lessen gegeven en tot en met week 37 ben ik zelf blijven sporten. Op een lager pitje weliswaar, maar ik was wel in beweging. Ik ben namelijk van mening dat je veel sneller opknapt als je fit de bevalling in gaat.
Weinig beweging in de buik
Ik heb de baby de hele zwangerschap weinig voelen bewegen, wat ik heel jammer vond. In week 34 ging ik daarvoor voor het eerst naar het ziekenhuis, ik had haar al 24 uur niet gevoeld. Er werd een hartfilmpje gemaakt en alles was prima. Ze was uit stuit gedraaid, waar ze vanaf week 20 in had gelegen. Waarschijnlijk voelde ik haar daardoor opeens niet meer. In week 37 was het weer zo ver. Mijn vriend en ik hadden 2 uur lang geprobeerd contact te krijgen. We speelden elke avond een muziekdoosje op mijn buik en dan ging ze altijd schoppen. Nu dus niet. In paniek belden we de verloskundige en zo kwam het dat we midden in de nacht in het ziekenhuis zaten voor een hartfilmpje. Weer was alles goed. De volgende ochtend moesten we terugkomen en de gynaecoloog besloot dat ik vanaf dat moment om de dag een hartfilmpje moest laten maken en dat de baby met 38 weken zou worden gehaald. Dat was al de maandag daarop!
Ik had pas anderhalve week verlof gehad, dus de laatste dagen besteedden we aan het regelen van de laatste dingen en nog even met zijn tweetjes genieten. Ik ging die laatste dagen niet meer sporten. Het leek me niet fijn om te moeten bevallen met spierpijn of een vermoeid lichaam.
Mijn bevallingsverhaal
Maandag 12 maart werd ik ingeleid. Ondanks de zenuwen had ik toch goed geslapen. We pakten onze spullen, ervan uitgaande dat we dinsdag weer thuis zouden zijn met ons kindje. Die ochtend werd er hormoongel en een ballon in mijn baarmoedermond gezet om ontsluiting op te wekken. Ik had gelezen dat je met die ballon gewoon kon rondlopen, maar ik vond het behoorlijk pijnlijk (en er hangt een slang uit je vagina, wat ook niet echt handig loopt), dus ik heb de hele dag in bed gelegen. Die avond werd de ballon verwijderd en de ontsluiting gecontroleerd. Ik had 3 cm ontsluiting. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers. Dinsdagochtend was er nog niet veel veranderd, ik zat pas op 4 cm. Ik kreeg echter wel weeën, maar liefst 7 per 10 minuten. Doordat het er zoveel waren, kon ik tussendoor niet goed ademhalen. Daarom kreeg ik een ruggenprik. Tijdens het zetten van de ruggenprik daalde mijn bloeddruk naar 50/32 en ging ik bijna out. Ik kreeg daarvoor nog een infuus en voelde me snel wat beter. Er werd een elektrode op het hoofdje van de baby gezet en ik kreeg een blaaskatheter. Er hingen dus al een hoop toeters en bellen aan mijn lijf.
Daar was ze dan eindelijk!
Rond middernacht had ik 10 cm ontsluiting, maar was de baby nog niet voldoende ingedaald. Ik moest dus nog even wachten met persen. Wel werd de ruggenprik verwijderd (de slang blijft in je rug zitten, maar het infuus gaat er af) en de weeënopwekkers wat opgevoerd. Om 3.30 waren mijn vliezen 24 uur gebroken en moest de baby snel geboren worden. Maar omdat ik al zo lang bezig was, had ik nog amper weeën. De persweeën voelde ik ook nauwelijks. Op het scherm waarop ik was aangesloten kon ik zien wanneer ik een wee had. Op die momenten moest ik gaan persen. Omdat het te lang duurde, moest er worden besloten of het kindje met de vacuümpomp gehaald werd of dat ik zou worden ingeknipt. Er werd gekozen voor de knip (die ik niet heb gevoeld). En om 4.55 was ze daar dan eindelijk, onze lieve Lauren.
Maar toen…
So far so good. Alleen nog de placenta eruit en dan is het voorbij. De verloskundige zei dat dat geen pijn deed en dat het ergste nu voorbij was. Helaas, de placenta kwam niet los. Uiteindelijk werd er op mijn buik geduwd en aan de placenta getrokken en daar kwam hij. Maar de verloskundige zag al snel dat hij niet volledig was. Ik had echter al anderhalve liter bloed verloren, dus ik werd met spoed naar de operatiekamer gereden. Toen ben ik bewusteloos geraakt, om vervolgens weer heel even bij te komen op de operatiekamer. Toen ik weer wakker werd was het 2,5 uur later. Er werd verteld dat de rest van de placenta operatief was verwijderd en dat ik daarbij nog eens 2,5 liter bloed was verloren. 4 Liter in totaal. Je hebt 6 liter bloed, dus je kunt je voorstellen dat ik even kritiek lag. Ik had een bloedtransfusie gehad en er was een ballon met 500 ml water in mijn baarmoeder geplaatst om het bloeden te stelpen. Daarbij nog een tampon van 6 meter gaasverband. Ik had veel pijn, ik was helemaal geel en opgezwollen. Maar ik had het overleefd en eindelijk kon ik mijn vriend zien en konden we onze ouders gaan bellen, 48 uur nadat ik was begonnen met de inleiding.
De weken daarna
We hebben nog tot en met zaterdag in het ziekenhuis gelegen. Ik had aan alle kanten slangen, infusen en naalden in mijn lichaam, dus ik kon me niet bewegen en ook niet voor Lauren zorgen. Ik heb heel wat tranen gelaten daar. Er werd wel heel goed voor ons gezorgd, de verpleegsters waren heel lief en namen (samen met Willem) de zorg voor Lauren op zich. Vanaf donderdag werd er steeds een naald, infuus of slang verwijderd en vrijdag kon ik eindelijk weer uit bed. Heel even naast het bed staan, en snel er weer in.
Eindelijk naar huis
Zaterdagavond mochten we dan eindelijk naar huis. Meteen de kraamhulp gebeld en die was er zodra we thuis kwamen. Ze mocht 2 dagen langer blijven vanwege de complicaties. Wat een geluk was dat. Ze was ontzettend lief voor ons, ik heb dan ook (wederom) een traantje gelaten toen ze weg ging. Vrijdag, bijna een week nadat we thuis kwamen, kon ik voor het eerst een klein stukje buiten lopen met de wandelwagen. Na 5 minuten op bejaardentempo was ik kapot, maar I did it! Vanaf dat moment kon ik steeds een beetje meer, met zo nu en dan een terugval.
En nu?
Inmiddels is Lauren ruim 4 weken oud. Kraamvisite hebben we nog nauwelijks gehad, dat is voor mij nog te intensief. De laatste 2 weken heeft Lauren erg veel gehuild, wat het er allemaal niet gemakkelijker op maakt. Mijn lichaam moet eigenlijk rusten, maar ik loop de hele dag met een baby rond, mezelf af te vragen wat ik kan doen om haar te laten stoppen met huilen. Inmiddels zijn we naar een osteopaat geweest en hebben we haar voeding aangepast. Hopelijk gaat dat snel helpen.
Zelf heb ik hulp om de traumatische bevalling te verwerken. Dus langzaam maar zeker gaan we vooruit. Ik merk al een groot verschil in mijn gezondheid met 3 weken geleden, dus ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.
Wanneer kan ik weer sporten?
De hele zwangerschap had ik het voornemen om 6 weken na de bevalling het sporten weer op te pakken. Dat voornemen kan ik op mijn –inmiddels al flink geslonken- buik schrijven. Volgens de dokter gaat het herstellen van zoveel bloedverlies ongeveer een half jaar duren. Ik heb dan ook geen planning, ik zie wel wanneer het weer lukt. Voor nu ben ik al heel blij dat ik weer een uurtje kan wandelen, soms zelfs 2 keer per dag. Stiekem hoop ik natuurlijk wel dat ik over een paar weken weer voorzichtig wat krachttraining kan doen. Cardio lijkt me nog niet fijn, omdat ik nog pijn heb down under. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
Liefs,
Ellen
Lees ook: Wat ongezonde stress kan doen met je lichamelijke progressie