Al maanden geleden hadden we ons opgegeven, mijn Instagram ontplofte de laatste dagen bijna, en zaterdag 16 mei was het dan eindelijk zo ver: De Nike Ladies Run in Amsterdam! Hoe heet die run nou eigenlijk? We own the night? We run Amsterdam? Nike Ladies Run? You name it, en ik heb het voorbij zien komen. Ik hou het op de Nike Ladies Run. Ik had er heel veel zin in. Hoe was het? Ik vertel het je!
De voorbereiding
Ik had niet echt speciaal op de 10 kilometer getraind. Sinds ik de halve marathon van Eindhoven heb gelopen in oktober 2013, ben ik standaard minimaal 1 keer per week blijven hardlopen. Geen heel lange afstanden, maar 5 tot 10 kilometer per keer, met uitschieters van 12 of 15 kilometer. De laatste maanden heb ik wat meer gelopen, omdat ik merkte dat ik mijn hoofd heel goed kon leegmaken tijdens het rennen, en dat hardlopen ook daadwerkelijk zorgt voor een beter humeur. Het gaf me de laatste tijd ook echt veel voldoening om een snellere tijd neer te zetten. Ik hield steeds wedstrijdjes met mezelf. Waar ik er voorheen naar streefde om 10 kilometer binnen een uur te lopen, merkte ik steeds vaker dat dit ook wel binnen 55 minuten lukte. Dat werd dan ook mijn doel voor de Nike Ladies Run.
Via social media (Instagram, Facebook en diverse blogs die ik volg), werd ik al weken van tevoren enthousiast gemaakt. Nike had het ook goed aangepakt, en een speciale (mobiele) site gelanceerd. Ook waren er diverse trainingsmomenten georganiseerd, die helaas allemaal in Amsterdam plaatsvonden. Heel erg leuk en ook heel aanstekelijk, al die enthousiaste meiden! Het viel me op dat enkele dagen voor de run meiden zenuwachtig werden en op hun eten gingen letten. Dat heb ik zelf helemaal niet gedaan. Het is tenslotte “maar” 10 kilometer. Daar laat ik eigenlijk niks voor, behalve dan dat ik de avond ervoor geen alcohol drink. En zenuwen? Die had ik ook niet. Ik had er vooral heel veel zin in. Maar misschien kwam dat ook wel doordat dit mijn eerste run op tijd zou zijn. Mijn allereerste hardloopevenement was de halve marathon van Eindhoven, maar ik had toen niet echt een streeftijd. Ik wilde vooral die 21,1 kilometer uitlopen. Toen me dat lukte in 2 uur en 1 minuut, had het virus me te pakken. Die stomme ene minuut, dat zou toch ook binnen 2 uur moeten lukken?? Daarna heb ik nog 2 funruns gedaan (de Rainbow run en Electric Run), maar die waren niet op tijd en er werd zo enorm veel gewandeld dat je daar ook nooit een goede tijd had kunnen neerzetten.
Mijn hardloopmaatje moest helaas afhaken wegens een knieblessure. De laatste maanden trainde ik dus alleen. Toen bleek dat ze echt niet mee kon doen, heeft ze haar ticket aan mijn overbuurmeisje Isabel gegeven, zodat ik toch gezellig met iemand samen kon gaan.
De Ladies run
En toen was het dan zo ver, zaterdag 16 mei. Na een paar mooie zonnige dagen, was het vandaag kil en regenachtig. Vrijdag had ik nog een oefenrondje gelopen van 11 kilometer. Dat ging prima, dus ik wist dat het me vanavond ook wel ging lukken.
Na Isabel haar werk, stapten we in de auto. Onderweg aten we sushi, wat eenvoudiger klinkt dan het is in een rijdende auto… Rond 19.15 uur arriveerden we bij het Olympisch Station in Amsterdam. In de weken voor de run kon je je startpakket afhalen, maar omdat ik daarvoor naar Amsterdam zou moeten, had ik besloten het voor de run af te halen. Dat hadden blijkbaar meer meiden bedacht… Er stond een rij die helemaal door het stadion kronkelde. We liepen de rij voorbij en uiteindelijk bleken de rijen verdeeld te zijn er per beginletter van je achternaam. Het afhalen van de pakketten was behoorlijk chaotisch. Niemand wist waar ze precies moest zijn, en toen ik na een uur eindelijk aan de beurt was, bleek de tanktop in maat XS die ik had besteld op te zijn. Ik kreeg een T-shirt in maat S, wat helaas behoorlijk groot was. De shirtjes vielen heel groot, bijna alle meiden liepen in te wijde shirtjes rond. Bij een paar meiden die nog wel een XS hadden bemachtigd, zaten ze wel erg leuk.
Omdat het zo fris was, trokken we de shirts aan over onze shirts met lange mouwen. We deden onze spullen in een kluisje, plakten onze nummers aan onze veters (hiermee werd je tijd bijgehouden) en waren klaar voor de start. In het stadion waren verschillende stands, waar je je haar en make-up kon laten doen, of iets lekkers eten of drinken. Ook was er een Nike store op het veld. Vanwege de lange wachttijd voor het afhalen van de startpakketten, konden we hier helaas niet meer gaan kijken.
De warming up
Voordat de run begon, draaide er een DJ en werden we enthousiast gemaakt door Manuel Broekman. Ook werden er enorme ballonnen het veld in gegooid, wat leuke foto’s opleverde.
De warming up werd verzorgd door Lars Schuijling, die ik ken uit de tijd dat ik regelmatig conventies bezocht. Hij gaf daar als presenter supergave workouts. Na de warming up mochten we in ons startvak gaan staan. Er waren 6 startvakken en we waren ingedeeld in vak 3 (voor meiden die er ca een uur over zouden doen, wat we ook hadden opgegeven bij het aanmelden voor de run). We vonden dat we dat wel sneller konden, dus sloten aan in vak 2. Wat een gaaf gezicht, al die meiden in oranje shirts, die in de schemering helemaal hyper staan te springen op de muziek, of juist gespannen staan te wachten tot ze eindelijk los mogen. Links stond Manuel Broekman ons op te zwepen, rechts zagen we Arie Boomsma en recht vooruit de stellage waar je onderdoor moest lopen voor de start. We waren er helemaal klaar voor. Muziek op onze iPhone, check. Oortjes in je oren, check. Runkeeper aan, check. Nike+ app ook nog aan voor de zekerheid, check.
En gaan!!!
En toen mochten we dan eindelijk gaan rennen. We waren heel blij dat we toch voorin vak 2 waren gaan staan, we hoefden zo niet heel veel meiden in te halen, waardoor we niet zo veel vertraging opliepen. Achteraf hoorde ik dat de vakken 3 tot en met 6 een paar honderd meter moesten wandelen voordat ze tempo konden maken. Na een korte opstart konden we al heel snel vaart maken. Al heel snel zag Isabel een van de pacers met een grote zilveren ballon (zij geven een bepaald tempo aan, en als je deze pacers volgt, weet je dat je ongeveer binnen zoveel tijd binnen bent) en ging er achteraan. Ik liep op mijn eigen tempo door. Ik kreeg ontzettend veel energie van al die meiden, maar ook van alle toeschouwers. Al heel snel kwam het bordje met daarop “1 km” voorbij. Ik zat er heerlijk in.
De route was heel leuk, we gingen twee keer door het Vondelpark, we gingen ook dwars door de binnenstad en overal stonden toeschouwers. Ik merkte al snel dat mijn Runkeeper niet meewerkte, die was wel erg positief en gaf veel te veel kilometers aan. Ik had dus geen idee hoe snel ik daadwerkelijk liep. Na 7 kilometer zag ik ook een zilveren ballon. Er vanuit gaande dat dit de pacer was voor 55 minuten, bleef ik er even achteraan lopen, maar haalde hem toen toch in. Hij liep net ietsje langzamer dan ik. Toen ik weer een pacer tegenkwam, deze keer een zonder ballon, vroeg ik welk tempo hij aanhield. Bleek hij 12 kilometer per uur te lopen! Ik was blij verrast, ik had dus al die tijd achter de pacer van 50 minuten aan gelopen en hem zelfs ingehaald.
De 10 kilometer vlogen voorbij. We kwamen door een straatje wat helemaal was verlicht en vol stond met borden waarop stond “no speed limit”, “speed up”, enz. Daar werd je nog even extra aangemoedigd en ik probeerde nog wat extra vaart te maken. Voor ik het wist kwam het stadion alweer in zicht. Langs de hekken stond veel publiek en er stond een Afrikaanse drumband te spelen. Ik zag de felle lampen voor ik het stadion inrende en kreeg mijn kippenvelmoment. De laatste meters gingen over de atletiekbaan in het stadion. Overal mensen, lichten, muziek en pacers die een stukje met iedereen meerenden om je nog even extra snel de finish over te laten gaan.
De finish
En toen ging ik over de finishlijn. Er was voldoende ruimte om uit te lopen (dat miste ik bij de halve marathon heel erg) en we kregen een bekertje water en een beker frozen yoghurt. Snel zette ik mijn Runkeeper en Nike+ app uit, nog te euforisch om naar mijn tijd te kijken. Een aantal mooie mannen stond de “medailles” uit te delen, dat was een mooie zilveren armband, net als de ketting van vorig jaar ontworpen door The Boy Scouts.
Met mijn handen vol liep ik door naar mijn vriend, die op me stond te wachten. Isabel was al binnen. Ik voelde aan mijn lichtelijk trillende benen dat ik sneller was geweest dan normaal. Mijn Runkeeper en Nike+ app vertelden me dat ik 51 minuten en 49 seconden onderweg was geweest. Wow!! Als je daar de start- en eindtijd vanaf telt moet het dus in zo’n 51 minuten gelukt zijn! Bijna 5 minuten sneller dan mijn PR. Isabel had er zo’n 45 minuten over gedaan.
Inmiddels was het zo goed als donker geworden. Het stadion zag er te gek uit, met al die verlichting en de grote ballonnen waren nu gekleurd verlicht. We aten nog wat (hoe lekker, die raw protein balls! Snel een recept zoeken en zelf maken!) en keken naar de laatste binnenkomende lopers. Omdat we nogal bezweet waren en het best fris was, koelden we snel af en besloten we maar naar huis te gaan, het was tenslotte ook nog ruim anderhalf uur rijden.
De volgende dag kon je je resultaat opvragen. Vol spanning typte ik mijn startnummer in. Helaas, die werkte niet. Isabel was onderweg haar startnummer verloren, dus ook zij wist haar precieze tijd niet. Ik heb nog wel contact met Nike opgenomen, maar blijkbaar heeft mijn chip het niet gedaan. Misschien had ik hem verkeerd bevestigd. Ik hou het dus maar op 51 minuten, heb ik meteen een mooi streven voor de volgende keer; namelijk 50 minuten!
Ik vond het een ontzettend leuke run. Heel goed verzorgd. De shirts waren mooi en van goede kwaliteit, alleen jammer dat mijn maat op was (volgende keer toch maar vooraf gaan afhalen) en de wachttijd was wel heel erg lang. Ook erg leuk dat er verschillende stands waren met eten, drinken, make-up, haar en kleding. De medaille vond ik ook super.
Dit alles, en dan vooral in combinatie met de verplettering van mijn PR kan ik met recht zeggen: We owned the night!
Wie was er ook bij? En hoe vonden jullie het?